به سه دلیل
۱- دلیل اول این است که درونگرا بودن یا برونگرا بودن تعیین کننده مهارت های ارائه و قدرت رشد آنها نیست. ما چه درونگرا باشیم چه برونگرا با تمرین، کسب تجربه و حمایت میتوانیم یاد بگیریم که به تاثیرگذار ترین شکل ممکن ارائه دهیم. برونگرا ها مشتاق تر هستند که بایستند و برای جمعی صحبت کنند اما این موضوع دلیل نمی شود که لزوما آن ها بهتر صحبت کنند.
برعکس، ممکن است آن ها به دلیل این ذوق و شوق ذاتی به اندازه کافی آمادگی نداشته باشند. موضوعی که بیش از درونگرا بودن یا برونگرا بودن اهمیت دارد تسلط یافتن بر هنر و مهارت ارائه است. کسب تجربه و وقت گذاشتن برای تمرین و آماده سازی خود نیز اهمیت فراوانی دارد.
بیشتر بخوانید:
آیا درونگرا ها در ارائه مطالب توانایی کافی را دارند؟
۲- دومین دلیل این است که درونگراها و برونگراها حس و درک متفاوتی نسبت به مسائل از خود نشان میدهند. میدانیم که تنها یک شیوه ارائه وجود ندارد و برای مخاطب های متفاوت باید از شیوه های متفاوت استفاده کرد. تنها کاری که باید انجام دهید این است که از تمام خود (ارزش ها، دیدگاه ها، دانش و همچنین درک و احساس) بهره بگیرید. همچنین انتخاب نوع مخاطب میتواند به شما کمک کند.
۳- و دلیل سوم این است که هردوی درونگراها و برونگراها به عنوان ارائه دهنده از منابع متفاوت استفاده می کنند و با چالش های متفاوتی روبرو هستند. برونگراها از این که با گروهی از افراد تعامل داشته باشند لذت می برند و تمایل دارند سریع تر واکنش نشان دهند که این موضوع باعث می شود با سوال و جواب راحت تر کنار بیایند. گاهی اوقات برونگراها نیاز دارند زمان بیشتری به آنچه می خواهند بگویند اختصاص دهند تا بتوانند بهتر ارائه دهند.
درونگراها تمایل دارند بیشتر بر افراد تمرکز کنند که این موضوع به آنها کمک می کند با مخاطبین به تفاهم برسند و آن ها را درک کنند. سخنرانان پرجذبه (درونگرا یا برونگرا) می دانند که علاوه بر گروهی از افراد با تک تک حضار نیز چگونه صحبت کنند. درونگراها قبل از این که برای ارائه صدا زده شوند علاقه دارند بدانند دقیقا چه چیزی قرار است بگویند. پس آنها نیاز دارند خود را آماده کنند حتی برای سوال هایی که ممکن است از آن ها پرسیده شود.
