یکی از روانشناسانی که عشق را بررسی کرده است هلن فیشر در دانشگاه Rutgers است. او معتقد است که عشق دارای سه مرحله است. هر مرحله با همراهی مواد شیمیایی مختلف مغز، هورمون های بدن ایجاد می‌شود. این سه مرحله به ترتیب عبارت‌اند از: شهوت، جذابیت و دلبستگی.
مرحله اول: شهوت
اولین مرحله‌ی عشق توسط هورمون‌های تستسرون و استروژن راه‌اندازی می‌شود هم در زن‌ها و هم در مردها. وقتی از کسی خوشمان می‌آید تستسترون و استروژن وارد کار می‌شوند تا اولین سیگنال‌های عاشقی بین ما و «او» رد و بدل شود.
مرحله دوم: جذابیت
وقتی وارد مرحله دوم می‌شویم، در واقع پل‌های پشت سرمان را خراب کرده‌ایم و تقریباً راه برگشتی از عاشقی نداریم. زیرا در این مرحله‌ی شگفت‌انگیز واقعاً تحت تأثیر ضربه‌ی عشق قرار گرفته‌ایم. دانشمندان معتقدند که سه ماده‌ی شیمیایی مغز که به آنها انتقال‌دهنده‌ی عصبی گفته می‌شود در این مرحله نقش مهمی ایفا می‌کنند: آدرنالین، دوپامین و سروتونین.
آدرنالین: تولیدکننده علائم عشق
وقتی که «او» را می‌بینیم یا قرار است با «او» گفتگو کنیم قلب‌مان می‌زند، عرق می‌کنیم و دهان‌مان خشک می‌شود. این نشانه‌ها را آدرنالین و کورتیزول تولید می‌کنند. وقتی کسی برای ما جذاب است و قرار است برای به دست آوردنش تلاش کنیم، استرس می‌گیریم. این استرس نتیجه‌ی فعالیت آدرنالین است. وقتی با دیدنش دل و دستمان می‌لرزد نتیجه می‌گیریم که دیگر عاشق شده‌ایم و افسار پریشانی‌مان دست خودمان نیست.
دوپامین: وحشی لذت‌جو
در زوج‌هایی که عاشق هم هستند مقدار زیادی دوپامین وجود دارد. یورش این ماده‌ی شیمیایی، شهوت و پاداش را که توأم با احساس لذت است در ما به راه می‌اندازد. اثر زیاد شدن دوپامین در مغز مانند اثر کوکائین است.
فیشر معقتد است که زوج‌ها نشانه‌های تغییر ناگهانی دوپامین را تجربه می‌کنند: سطح انرژی‌شان بالا می‌رود، نیاز به خواب و غذا در آنها کم می‌شود، توجه‌شان متمرکز می‌شود و از کوچکترین جزئیات رابطه جدیدشان لذت دلپسندی می‌برند.
سروتونین: زمینه‌ساز فکر کردن به «او»
سروتونین یکی از مهم‌ترین مواد شیمیایی مغز است. سروتونین باعث می‌شود که معشوق‌تان مدام به افکارتان هجوم بیاورد.
