اولین محیطی که کودک در آن حضور دارد، خانواده است. رفتار مناسب پدر و مادر، به‌ویژه در سال‌های اولیه کودکی، می‌تواند باعث شود که کودک خود را یک موجود دوست‌داشتنی بداند و احساس ارزشمندی کند.
از طرف دیگر، رفتار نامناسب والدین در این سال‌ها ممکن است موجب شود فرد طی سال‌های زندگی احساس خوبی نسبت به خود نداشته باشد و خودش را بی‌ارزش‌ترین موجود جهان بداند. دو بعد از رفتارهای والدین که شیوه‌های فرزند پروری بر اساس آنها تعریف شده‌اند، میزان محبت و کنترل والدین هستند.
در سبک فرزندپروری مقتدارنه که موجب ایجاد و افزایش عزت‌نفس کودکان می‌شود، محبت و کنترل والدین هر دو در حد تعادل است.
در سبک فرزندپروری سهل‌گیرانه، محبت والدین زیاد، اما کنترل آنها بسیار کم است. در این سبک فرزندپروری فرزندان یا دچار عزت نفس کاذب شده (به دلیل تعریف‌ها و تشویق‌های افراطی والدین) یا احساس کمبود عزت نفس می‌کنند (از آنجایی که والدین بسیاری از وظایف کودکان را خود برعهده می‌گیرند، کودک در مقایسه با همسالانش در بسیاری از مهارت‌ها ضعف دارد).
سرانجام استفاده از سبک فرزندپروری مستبدانه، که در آن محبت کم و کنترل زیاد است، نیز سبب کاهش عزت‌نفس کودکان می‌شود.
